Campo accussì, comme campasse nzuonno,
niente mme pare certo, overo niente;
me sento sola ncopp’a chistu munno,
me veco sperza mmiez’a tanta gente!
Nun c’è cchiù luce pe’ ‘sta vita mia,
campo accussì! Ma senz’avé paura,
senza sapé addò vaco, pe’ qua via,
cammino sola, a ‘o scuro, e so’ sicura.
E nun me fermo maje, e maje s’allenta
‘o pede mio, e maie mme tremma ‘o core,
core ca nun cunosce tradimento,
ch’ha campato surtanto p”o dulore!
E beneditto sia pure ‘o dulore,
quanno nun l’accumpagna ‘a nfamità;
nu’ mporta ca fa chiagnere ‘nu core,
si lle da forza e ffede pe’ campà!
Che fa si campo comme fosse nzuonno?
Che fa si niente pare certo e overo?
Che fa si stongo sola ncopp”o munno?
Puro è stu core, puro è stu penziero!